Piepie doen

Ik kom net mijn bed uit en heb de hondjes al naar buiten gelaten en wat te eten gegeven. Vast ritueel van elk begin van de dag. De afgelopen tijden was daar een extra zorg bij: heeft de pup nog wat gedaan vannacht… 

Allereerst is er een hoop gepiep en gefriemel van blijdschap dat je er weer bent als je ‘s ochtends de deur opendoet. Elke hond doet dat weer op zijn eigen manier. Zarah heeft haar oortjes op standje onderdanig (beetje naar achteren en laag) en probeert bij mij te komen tussen de twee kleintjes door om geknuffeld te worden. Mikkeli pakt steevast het dichtstbijzijnde speeltje in haar bek (kadootje?) en piept met de bek vol een compleet concert, wat heel hartverscheurend zielig klinkt, maar het absoluut niet is. Ze wriemelt om me heen al kwispelend en is dankbaar voor elke knuffel en aai die ze kan bemachtigen, wat ze laat horen door nog hoger en harder te gaan piepen. Juula is van een compleet andere orde. Ze blijft stil en staat vooraan, tegen me opspringend en kleine knauwtjes gevend in alles waar ze me te pakken kan krijgen. Erg volhardend klit ze tegen me aan terwijl ze het duidelijk fijn vindt als ik haar aai en knuffel, wat beantwoord wordt met nog meer bijten in de hand die haar aait. Als Mikkeli of Zarah te dicht bij komen, begroet ze die ook met veel gekwispel en een lekkere beet in het lichaamsdeel wat het dichtst bij komt. 
Als ik zeg ” kom, even naar buiten ” piepie doen”, komt het wriemelende trio in beweging richting achterdeur en perst zich naar buiten zodra de deur opengaat.

 

De afgelopen weken ging ik dan gauw weer naar binnen en nam de schade op: een plasje en een paar drolletjes in de verste hoek van de keuken waren meestal  de score. We doen niet aan benches, bij onze manier van leven is dat ook niet nodig, er zit slechts een deur tussen ” het nest” en de plaats waar je je plasje en poepje kan doen. Zindelijk maken gaat altijd snel bij ons, omdat de weg naar buiten meestal vrij is en dan gaat het heel natuurlijk vanzelf goed. Alleen duurt het wat langer voor ze ’s nachts zindelijk zijn. Het wachten is op het groeien van het lijfje van de pup, dat ervoor zorgt dat een plasje en poepje lang genoeg opgehouden kunnen worden. 

En nu zijn we op het punt beland dat ik de inspectie doe binnen en dat er niets meer ligt. Dat is al weer een tijdje zo en het wordt al weer een beetje gewoon. Zelfs als ik me.verslaap en ze wel een uur of 9 binnen zijn geweest, wordt het eerste plasje door Juula weliswaar “met spoed” gelijk buiten gedaan, maar binnen ligt niets meer!

Wel blijft de ceremonie vóór het naar bed gaan. Dan laat ik ze net zo lang buiten, waar ik bij blijf, tot ik gezien heb dat Juula geplast en gepoept heeft. Eerder ga ik niet naar bed. En daar sta ik dan om een uur of een ’s nachts met mijn zaklampje “piepie doen” te zeggen tegen de dames. Dat zou je eens moeten filmen 😉 
Juula doet altijd erg haar best en doet zelfs wel nog een tweede plasje als ik eigenlijk tegen Mikkeli of Zarah zeg ” piepie doen”. Dat zit er goed in bij haar wat het betekent als ik dat zeg.

Maar er is dus weer een tijdperk afgesloten. Twee voorjaren achter elkaar bezig met plasjes en poepjes ruimen van de twee pupjes. We zullen waarschijnlijk voorlopig geen pupje meer nemen, tot deze lapjes weer op een seniorenleeftijd zijn aanbeland, dus voorlopig geen zorgen meer om plasjes of poepjes binnen. 
Fijn, maar toch ook wel weer jammer. Ze groeien ook zo snel ….

Juul 6 april:

Juul 23 mei:

 

Ziek en zo

Helaas heb ik het qua blog schrijven even een tijdje af moeten laten weten. Ik sukkel wat met de gezondheid en dat houdt in dat ik wat minder tijd heb voor mijn hondjes en bv. de blog.

Natuurlijk blijven de leuke ideetjes voor blogs dagelijks bij me opkomen, want de drie dametjes blijven mij inspireren. Juula en Mikkeli spelen een groot deel van de dag samen, alsof hun leven er vanaf hangt. Ze hangen in elkaars kragen, bijten in dijen, staarten en poten, springen boven op elkaar en draaien samen menig koprol alsof het een moderne dans is.

In feite is het heel heilzaam om deze vrolijke levenslustige meiden om me heen te hebben. Als het even niet zo lekker gaat, hoef ik ze maar even al spelend voorbij te zien hollen en er tovert zich al snel weer een gelukzalige glimlach op mijn gezicht! En de tevreden zucht van Zarah, die aan mijn voeten ligt te dommelen, verwoordt dan mijn gevoel.
Wat een troost om die hondjes om je heen te hebben!

 

Gepiep!

Onze twee lappies brengen een groot deel van hun tijd als ze niet slapen samen door. Ze spelen en dollen en onderzoeken de wereld. Ze graven samen een kuil naar Finland of Australië, of trekken gezellig een oude lap aan flarden (soms ook een nieuwe handdoek 😉 ). Ze zetten de aanval in op een speeltje of proberen samen een klein boompje te ontwortelen. Maar wat ze toch het liefste doen is lekker met elkaar stoeien. En dat gaat niet echt zachtzinnig te keer!

Hier neemt Mikkeli een grote hap Juula, je kan haar hoektandjes mooi zien!

 

Lekker moeilijk te fotograferen!

Maar het geluid zou je wel kunnen opnemen:

Piep! Kai!!! Grrrrr… grommm… Piep pieuw Kefkefkef!!! Pieuwww! Grrgrr! Kaikaiiiiiiii.
Dit soort geluiden hoor je regelmatig in “huize La Petite Frida”. Mikkeli en Juula spelen, elkaar in de kraag vattend, bijtend in poten, neus, oren, boven op elkaar springend, op de grond rollend en op de rug liggend, kont omhoog en hup nog een keer!

 

En als dan het wildste en luidruchtigste moment geweest is, vallen ze lief saampjes in slaap. Dat kan je dan weer wel makkelijk fotograferen!

 

 

Alles extra leuk!!!!

Lekker leuke dingen doen met de hondjes is altijd fijn. Met Mikkeli en Zarah was dat natuurlijk allemaal nieuw en anders dan toen we alleen Berners hadden. Een Lapinkoira heeft heel andere gedragingen, speelt anders, wandelt anders en natuurlijk is het verschil in grootte en leeftijd ook een bron van vermakelijke verschillen. Nu onze kleine Juula erbij is en Mikkeli nog een jonge speelse dame is alles wat we met ons drietal ondernemen nòg leuker geworden. De kleine pup drentelt heerlijk achter haar grote voorbeelden aan en imiteert hun gedrag, zoals alle pups dat doen. Maar met twee van die heerlijke nieuwsgierige , initiatiefrijke Lappies is het helemaal een heerlijk schouwspel geworden.

We gingen heerlijk picknicken bij Herival in de stralende zon, langs het grote meertje. Alles was nieuw voor Juula, en dus spannend hoe ze zou reageren op deze nieuwe wereld. Al snel liep ze heerlijk rond te neuzen in het voetspoor van Mikkeli. Lekker rennen, spelen, struinen en gek doen samen. Af en toe even contact zoeken met ons en grote tante Zarah en dan weer vlug eropuit. Al snel liep Juula voorop of ging zelfs in haar eentje op onderzoek uit en zelfs zo ver dat we haar even uit het oog verloren. “Oh kijk, daar beweegt een graspluim: daar is die kleine dondersteen!”

Het was een feestje om daar zo in het zonnetje te kunnen genieten van onze hondjes. En zij waren ook erg gelukkig. Na een uurtje of zo rond te hebben gebanjerd, vielen ze alledrie om ons heen, tegen ons aan in slaap. Wat een fijn avontuur!

Alles went

Zo snel als onze kleine Juula hier bij ons helemaal thuis is, is bijzonder. Wat een enorm aanpassingsvermogen heeft ons kleintje.

De eerste keer dat ze meeging naar “de grote boze wereld” was ze een klein kwetsbaar poppetje (met haar staartje tussen haar pootjes). Nu zetten we haar naast de auto op de grond en met haar staartje als een mooie krul op haar rug kijkt ze brutaal en nieuwsgierig in het rond: zo, waar zijn we nu weer beland?
De eerste grote vreemde hond leverde een gillend pupje op, help hij wil me opeten! Nu gilt ze ook, maar op een heel andere toon: ik wil naar de grote vriendjes toe, spelen! En dan heb ik het niet over de kleinste exemplaren van de hondenrassen, maar over een knots van een Pyrenese berghond en Leonbergers! Ze loopt er vol zelfvertrouwen tussen, snuitje omhoog, kwispelend: wie gaat er met me spelen?

In het begin vloog ze snel naar binnen als Zarah en Mikkeli begonnen te blaffen buiten, er dreigde gevaar. Nu rent ze nog maar een klein stukje terug en als ze achter ze staat is dat ver genoeg, een en al nieuwsgierigheid wat er nu te blaffen is. Dat duurt niet lang of ze blaft vrolijk haar puppenblafje mee met ze…

Zo snel als alles went, te snel!
Ik moet zelfs eerlijk erkennen dat het went om naar zo’n pupje te kijken en haar om je heen te hebben. De vertedering en mijn vermoeide kaken van het glimlachen blijven!
Ze is ook zó leuk.. Pardon, ze zijn ook zó leuk, alledrie!!!

 

Vriendjes voor het leven!

Lekker in de tuin. Zonnetje schijnt en Juula, Mikkeli en Zarah zijn lekker op zichzelf aan het rondscharrelen.

Juula heeft een plastic plantenpotje te pakken.

“Hé”, zegt Mikkeli, “wat heb jij daar voor iets leuks kleintje?”

“Da”s van mij” zegt kleine Juul. Gelijk pakt Mikkeli haar in haar nekvel! “Dat zullen we wel eens zien of dat van jou alleen is…”

 

En dan gaan ze samen een robbertje vechten, wat ze zo leuk vinden, dat ze het hele potje al snel vergeten.
Beng, Miks krijgt een poot in haar gezichtje.

Ze zijn echt aan elkaar gewaagd, bekkies open en tandjes bloot (die van Mikkeli kan je goed zien!)

Na een tijdje zijn ze uitgestoeld en wordt het weer knuffelen.

Zo schattig saampjes onder de stoel.

Lekker tegen elkaar begint de kleine Juula al een beetje slaperig te worden….

En jawel, al gauw vallen de oogjes dicht en merkt ze niet eens dat Mikkeli de benen neemt. Alleen ligt ze lekker te dromen over spelen en stoeien met haar grote blonde vriendin voor het leven: Mikkeli!

 

 

 

Parmantig

Parmantig stapt de kleine Juula voor mij uit. Na de paar daagjes die ze pas bij ons is, is ons terrein al helemaal haar thuis. Ze heeft haar vaste plekjes om in de tuin haar plasjes en poepjes te doen (waarbij ze vaak heel komisch en ontroerend haar ene achterpootje optilt, niet als een mannetjeshond, maar ze trekt hem meer in).

Af en toe neemt ze een enorme spurt en rent alsof ze ze het rennen net heeft uitgevonden en wil testen hoe goed het gaat.Ze geniet zichtbaar van deze benutting van haar beenspieren en is bijna trots hoe ver ze kan rennen als ze na een tijdje weer stopt en achterom kijkt. En dan gelijk nog een keer rennen, zo leuk en fijn is het. En nog een keer! Nog een keer! Net een Teletubbie!

Ze speurt door de tuin en is helemaal door het dolle als ze weer een nieuwe vondst heeft gedaan: plukken mos! Een plantje met een worteltje eraan! Een lekker kauwbaar stokje! Ze springt, ze tuimelt, ze danst in het rond ermee!! Zo aanstekelijk, dat Mikkeli op haar toesnelt om het te proberen af te pakken, want dat moet toch wel iets fantastisch zijn als je er zo blij mee bent!

Parmantig hobbelt kleine Juula achter Mikkeli aan het trapje op naar binnen. Even wat water oplebberen ( lijkt net op een poes als ze dat doet) en dan op zoek naar die ideale veilige slaapplaats: de bips van Zarah. Een dikke puppiezucht en dan vallen al snel haar oogjes dicht na zoveel fantastische avonturen en pret.

 

Daar is ze dan: Juula!

Wat een vreugde, wat een plezier: Juula is thuis!

De hele dag wordt gevuld met pup.
Goed opletten of ze iets doet wat niet mag, of ze geen plasje of poepje doet binnen (of buiten en dan belonen!), in de gaten houden of ze niet valt of iets verkeerds opeet.
En vooral veel genieten: kijken hoe ze rondhobbelt, hoe alles een avontuur voor haar is, hoe ze achter Mikkeli aanloopt en alles van haar kopieert (zelfs hoe ze gaat liggen), hoe ze toenadering zoekt bij Zarah en zachtjes tegen haar grote sterke lijf aan gaat liggen en bescherming zoekt.
Je blijft kijken, je blijft glimlachen, je blijft gevuld met een gelukzalig gevoel.

Er is slechts één nadeel: ik krijg kaakpijn! Ik heb versleten kaken en als ik te veel glimlach, worden ze overbelast. Nou… ik voel ze al flink! Au, wat heerlijk zo’n pup!

….nummer drie komt!

Nog maar een paar nichtjes slapen en dan is het zo ver. Dan komt er een nieuw zonnetje in ons leven: Juula.

Mikkeli weet nog niet wat er gaat gebeuren, maar haar leven zal helemaal op z’n kop staan met zo’n putje erbij. 
Niet meer de kleinste, niet meer het pupje in huis, ineens moet ze een voorbeeld zijn en een beetje moederen. Maar ook een vriendinnetje, een speelkameraadje, een kleintje waar je lekker mee kan dollen en ook lekker mee kan kroelen.

Zo spannend, zo leuk, zo fijn en zo gauw al!!!!

De blog zal veranderen, zal over beide Lapjes gaan voortaan. Dan kan iedereen meegenieten van de belevenissen van twee lappies op La Petite Frida!

Mikkeli 1 jaar!

Tijdens onze vakantie in de Provence was onze Mikkeli jarig! Één jaar al weer! 
René had het er al een tijd geleden over dat hij het echt wilde vieren. En dat hebben we dus gedaan.

René heeft een honden-taart-recept op internet gezocht en het werd een kippelevertjestaart. Leuk, makkelijk en voor hondjes super-lekker taartje. Dus dat werd 27 maart door René met veel liefde gemaakt. Toen hij uit de oven kwam ging Zarah (onze schrok-op, altijd op eten gefixeerd!) haar neusje de lucht in en draaide ze net zo lang door de keuken tot haar neusje vlak voor de taart uitkwam op de gelukkig lekker hoge aanrecht. 

Natuurlijk wilde ik ook iets doen voor mijn Mikkeli en heb toen een feestmuts in elkaar gezet. Van een toeristische kaart waar er meerdere van waren , een velletje uit mijn schetsboek en een likje aquarelverf. Toefje plastic lintjes van de vuilniszakken bovenop en het zag er heel feestelijk uit.

Ik had al snel door dat Mikkeli het maar een rare, enge muts vond en die zeker niet op haar hoofd wilde hebben, dus bleef het bij erboven vasthouden, eventjes maar, voor de foto!

En dan… de taart eten. Dat ging reuze snel natuurlijk! 
Mmmmmmm, nog meer! Maar we hebben toch nog een puntje voor de volgende dag bewaard, anders worden ze misselijk.

De tegels werden goed afgelikt en geïnspecteerd op restjes. Duidelijk: dat was lekker.

Op naar de verjaardag van Zarah in mei, René heeft de smaak te pakken van het bakken voor de hondjes!